අඩ දශකයක් ගෙවී ගිය පසු ...

 පස් වන විජයග්‍රහණයේ සමරුවත් ඇවිල්ලා . දැන් නම් යුද්දේ තිබුණද  කියලත් බොහෝ දෙනෙක්ට අමතක වෙලා . කොළඹ  පාරවල් ගණනාවක් වහලා  තියෙද්දී විකල්ප මාර්ග භාවිතා  කරපු, සමහර ගොඩනැගිලි වලට යන්න කලින්ම වාහන අංක කලින් දෙන්න වුණු , නිතර නිතර check  point  වල නැවතී නැවති ගිය අයට සමරුව නිසා විකල්ප මාර්ගයක් භාවිත කරන්න කිව්වත්, පැය  කිහිපයකට පාරක් වැහුවත්  එකත්  කරදරයක් වෙලා කියල පහුගිය කලේ දැනුනා  . යුද්දයට මගේ ළඟ නෑදෑයෙක් ගිහින් නෑ . සමහර යාලුවෝ හමුදා වල හිටියත් ඒ කලේ  වැඩිය FB  ජනප්‍රිය නැති නිසා ඒ ගැන දන ගත්තෙත් පස්සේ.( ඔවුන්ට ඒ කාලේ FBතිබුනත් එන්න විදියක් තිබෙන්න නැතුවත් ඇති ) ඒත්  සටන් බිමට පුතෙක් යවපු අම්මලාගේ හිතේ ඇතිවෙන ගින්දරම දුවල 3 දෙනෙක් විතරක් හිටියත් ඒ තුන්දෙනාම  කොළඹ   රස්සාවල් කරපු , ජීවත් වෙච්ච ,ඉගෙන ගත්ත අපේ අම්මගේ හිතෙත් ඇවිලෙන්න ඇති . බෝම්බය සුලභ අත්දැකීමක් වුනු ඒ කාලේ  කොහේ හරි බෝම්බයක් පිපිරුණු ගමන් ගපි 3දෙන කතා කරලා අපි හොදින් බව දැන  ගන්නත් ගෙදරට කතා කරලා කියන්නත් පෙළඹුණා . සමහර විට උදේ ගෙදරින් පිට වුනම් හවස ගෙදර එනකම් විස්වාස නැති නිසා සමහර දෙමව්පියෝ වෙන් වෙන්ව ගමන් බිමන් ගියේ. ඒ බෝම්බයකින් එක කෙනෙක් නැති වුනත් දරුවන්ට ආරක්ෂාව දෙන්න  ජීවත් විය යුතු නිසා .  අපේ බාලවිය , පාසල් කාලය , විශ්ව විද්‍යාල සමය, තාරුණ්‍යය  අවුරුදු 30කටත් එහා ගිය යුද්ධයක් එක්කමයි . පිටත පේන  බෑග්  වල පොත් අරන් ගිය අපි , කොළඹින් intercity  bus  එකක නැග්ගම පානදුරට  එනකම් check point  4 ක විතර  බැහැ  බැහැ  කොළොඹ  ඉදන් ගෙදර ගිය අපි , හදුනා  නොගත් ගුවන් යානා කොළඹ අහසේ සැරිසරද්දී කරුවලේ හිටි අපි , කොයිතරම් බර බැග්  එකක් අතේ තිබුනත්  වුනත් බෝම්බයට බයෙන් බස් එකට  නැගී කෙනෙක්ගේ බැග් එක ඉල්ලගන්න අකමැති වන තරමටම තත්වයකට පත්වුණා.  ඒ අත්දැකීම විදලා  තමගේ  තාරුණ්‍යය ,ජීවිතය, අවයව පරිත්‍යාගයෙන් අපෙන් පස්සේ  එන හැම ජාතියකම , ආගමකම පරම්පරාවට  ඉතා සොදුරු  ළමා වියක් යොවුන් වියක් ලබාදුන්  අයට නම්  ඉපදෙන්න ඉන්න පරම්පරාවත් ණය ගැතියි . ඉස්සර අපි කිව්වේ "හදවතින් අපි යුදබිමේ ඔබ තනි කලේ නැත කිසි දිනේ "කියලා ...දැන් හදවතින් යුද බිමට යන්න ඕනේ නැතත් ඒ  අඳුරු අතීතය   මතක පරම්පරාවගේ හිතට තට්ටු කරලා බැලුවොත් සාමය උදා  කල  විරුවන් කිසි දිනක තනි කරන්න නම් හිතෙන එකක් නෑ ..