කැවුම්...

අවුරුදු ලං වනවිට කැවුම් වලට ලැබෙන්නේ විශේෂ තැනකි . නිවෙස් වල කැවුම් පිසින්න්ටත් වෙලදපොලේ කැවුම් විකිනීමට තිබීමටත් අමතරව කැවුම් සිංහල හා හින්දු අවුරුද්දේ සංකේතයක් බවට පත්වී ඇත. වෙළද දැන්වීම් වලත් අවුරුදු සංකේත කරන චිත්‍ර හා උත්සව වලත් කැවුම් ඉදිරියෙන්ම සිටී . ම කුඩා කල මගේ ප්‍රියතම රස කැවිලි වර්ගය වුයේ කැවුම් ය . එකල අවුරුදු සමය  මට ප්‍රීතිමත් වීමට හේතු වූ විශේෂ කරුණ වූ යේ  ඔන්චිලි පැදීමට ලැබීමත් කැවුම් කමට ලැබීමත් නිසාය .  කීපයක් තිය අපේ ආච්චි කැවුම් බඳී .  ඒ කැවුම් ඉතා රසවත් වූ අතර නිවසෙන් පිට ලිපක් බැඳ සීරුවෙන් තෙල් හැන්ද හා කූර කරකවමින් කොන්ද කැවුම් සැදීමට ඇ ඉතා දක්ෂය . කූර ලෙස යොදා ගත්තේ පිරිසිදු පොල් ඉරටුවකි . කැවුම්  සාදා  ඒවා තෙල් බේරෙන්න තැබුවේ   එලන ලද කිරි ගොට්ට මතය . දැන් මෙන් plastic  සුලබ නොවූ එකල  කිරි ගොටු සද තිබුනේ වේවැල් පතුරු වලිනි  කේතු හැඩයටය . (ඒ  නිසාම  ගණිතය පාඩමේදී  කේතුවට සැබෑ  ජීවිතයේ උදාහරණ ලෙස කිරි ගොට්ට මතකයට නගා  ගැනීම අපහසු නොවිණි.  දැන් නම් කේතු ආකාර  කිරි ගොටු දුලබය.) සාදන විටම උණු උණු කැවුම්   තෙල් බේරුණු පසු කිරි   ගොට්ටෙන් ගෙන  මට දීම ආච්චිගේ සිරිතය . පසුව කැවුම් සියල්ල නැවුම් මුට්ටියක දම කඩදාසියකින් කට බැඳ   අවුරුදු එන තුරු තබයි .  ආච්චිගේ උකුලේ වාඩිවී  පිටි මිශ්‍රණයෙන් ටිකක්  දම පොඩි කැවුමක් තනියම සැදුව මතකය . සැදීම අමාරු කොන්ඩ කැවුම් හදන හැටි මට ඉගැන්න්වීමට සිත හිටි ආච්චි මා එතරම් ලොකු වන තෙක්  ජීවත් නොවීය . ආච්චිගේ මරණින් පසු අපේ ගෙදර කිසිවෙක් කැවුම් පිස නැත .  මුල් කාලයේදී ආච්චි මතක් වීම එසේ නොකලත් පසුව කාර්යබහුලත්වය , සැදීමේ අසීරුකම ,  වෙළද පොලෙන් කැවුම් මිලදී ගැනීමට හැකිවීම එයට හේතු වන්නට ඇත . වෙළඳ පොලෙන් ගත්තත් කාට  හෝ කියා පිස ගත්තත්  වෙනත් ස්ථානයකඩේ කෑමට  ලැබුනත් ඒ කිසිම  කැවුමක් ආච්චිගේ කැවුම් මෙන් රසවත් නැත . ආච්චි කැවුම් පිසිද්දී ඒ හා බැඳුනු කතාද කීවාය . කුස ජාතකය ගැන මට කියා දුන්නේද එබඳු අවස්ථාවකදීය .  නාට්‍යනුසරයෙන්  දක්වමින්  දෙබස් කියමින් ආච්චි කියන මේ කතා කැවුම් තරම්ම රසවත් විය . මා   තුල යම් නිර්මනශීලිත්වයක් ඇත්නම් එය පෝෂණය වන්නට ඇත්තේද ආච්චිගේ තුරුලේ මේ කතා ඇසීමෙන් විය හැක . කෙසේ වෙතත් ආච්චි  අලුත කැවුම කෑමට  ලැබෙන විට ඒවා ආච්චිගේ කැවුම් තරම් රස නැති බව අපි  සැවොම කීමු. දැනුදු සමහර විට කැවුම් කද්දී ආච්චි සිහිපත් කරන අවස්ථා වේ. කැවුම් කමට මගේ ඇති රුචිය නැතිවී ගියේ ආච්චිගේ මරණයත් සමගය . මා  දැන් කැවුම් කන්නෙම නැති තරම්ය .  කොළඹ නේවාසිකව සිටි කාලයේ මගේ කැවුම් වලට පෙර වූ රුචිය දන්නා අම්මා  කොහෙන් හෝ කැවුම් ලැබුනොත් එක කැවුමක් හෝ ම එනතෙක් සඟවා තබා ගත්තද එය කෑමට  වත් එතරම් ආසාවක් නොවිනි. බදින  විටම උණු උණු කැවුම් කෑමට  ජීවිතයේ ඉදිරියේදී අවස්ථාවක් ලැබෙයිදැයි සැකය . එසේ ලැබුණත්  ආච්චිගේ ඇකයේ සිට රස කතා අහමින් රස විදී කැවුම් නම් මතකයක් පමණය .