සාරිය

 

 

 

 

මා  මුලින්ම සාරියක් ඇන්දේ මට අවුරුදු 17 දී පමණ මගුල් ගෙදරකට යාම සඳහාය . එය අම්මා විසින් ඇන්දවූ අතර මා  කල එකම ක්‍රියාව  වූයේ ඇය  කියන ලෙස එහාට මෙහාට හැරීම පමණි.  එයට  කලකට පසු campus hostel එකේදී Social එක වෙනුවෙන් එය ඇන්දවුයේ හොස්ටල් එකේ අක්කා කෙනෙකි. Batch photo ගන්නා  විට ඒ වනවිට හොස්ටල් එකේ සිටි අක්කලා වූ අපි අතුරින් සාරී  ඇඳීමේ ශිල්පය ප්‍රගුණ  කර සිටියේ 2කු  බැවින් උදේ 8.00 ගැනීමට නියමිත වූ Batch photo එක සදහා සාරී ඇඳීමේ කාර්යය සඳහා අවදිවූයේ පාන්දර 3ට බැව් නම් තවම මතකය. මම  එකල සාරිය මෙන්ම සාරි අදින රැකියාද අප්‍රිය කලෙමි.

විශ්ව විද්‍යාලයේ final year results ඒමටත් පෙර ලත් ගුරු පත්වීමට ( මෙය රජයේ පාසලක් නොවේ.) සාරිය ඇඳීම අනිවාර්ය වූ අතර එතන්දීද පිහිටට අවේ අම්මා සහ අම්මාගේ  සාරිය .රැකියාවේ  2වැනි දවසේ interval එකට පෙරම අම්මා අන්ද එවූ සාරිය එහෙන් මෙහෙන් එල්ලෙන්ට විය . එම පාසලේම සේවය කල මා උගත් පාසලේම ඉගෙනගත් දිෂානි අක්කා  මෙහිදී පිහිටට ආ අතර  ඇය  Computer lab එකේදී නැවතත් මට සාරිය ඇන්දවිය . කෙසේ වෙතත් හැමදාම සාරිය ඇඳීමට අනුන් සරණ පැතීම සිදු කල නොහැකි නිසා මා බොහෝ වරක් උත්සාහ දරා  3 වැනි දින සිට තනියම සාරි ඇඳ පාසල් ගියෙමි. බොහෝ කලක් සාරි ඇඳීම නිසා විනාඩි 10න් සාරී ඇඳීමට තරම් කාර්යක්ෂම වී සිටිමි. සාරිය මෙන්ම සාරි   අඳින රැකියාද ප්‍රිය කල Campus එකේ මගේ රූමි සුරංගි පසු කලෙක සාරි නොඅදින රැකියාවක් තෝරා ගත්තාය . කර්මානුරූපව මට ලැබුනෙම සාරිම ඇඳිය යුතු රැකියාය .

අද නම් මූලික මිනිස් අවශ්‍යතාවක් වන " ඇඳුම් " යන්න මට දැනෙන්නේ සාරිය යන්නට සමාන පදයක් ලෙසය . කොතරම් තිබුනත් ඇති නොවන හැම මාසයකම අනිවාර්රෙන්ම ගන්නා තරමටම සාරීය දැන් මගේ ජීවිතය සමග බැදී  තිබේ. අද මම සාරිය මෙන්ම සාරි අඳින රැකියාද  ප්‍රිය කරමි